XXVI NIEDZIELA ZWYKŁA
Boża budowla
Pomagałam kiedyś przy budowie salek katechetycznych i probostwa. Lubiłam uruchamiać windę, którą dostarczaliśmy cegłę na wyższy już poziom. Murarze brali cegłę po cegle, sprawdzając, czy jest w całości, czy się nie kruszy. Tak, aby cały budynek wyglądał pięknie i był mocny. My także jesteśmy takimi „cegłami” w budowli Kościoła, którego fundamentem jest sam Chrystus. Także w tym przypadku nie jest obojętne, w jakiej kondycji są poszczególne cegły, czyli poszczególni członkowie Kościoła. Każda cegła, która się kruszy, która jest słaba, sprawia, że cała budowla jest postrzegana jako nietrwała, niedoskonała. Dlatego warto sobie zadawać pytanie: jaką ja jestem cząstką Kościoła? Nikt z nas nie jest doskonały, mamy swoje słabości, wady, defekty. Jednak wspólnota Kościoła, Boża budowla, tym różni się od innych, że budowniczym jest sam Bóg i to On sam może sprawić, że to, co było słabe, na nowo staje się mocne i piękne. W Kościele mamy całą gamę narzędzi i środków, dzięki którym Chrystus nas udoskonala. Są to w pierwszej kolejności sakramenty – szczególnie Eucharystia i pokuta, ale także inne środki: rekolekcje, kierownictwo duchowe, cała paleta ruchów i wspólnot parafialnych, diecezjalnych. Kościół oferuje różne formy pobożności i formacji zarówno indywidualnej, jak i wspólnotowej – dostosowane do różnorodnych potrzeb wierzących. Warto z tych narzędzi skorzystać, warto oddać się w ręce najlepszego Budowniczego, którym jest sam Bóg.
